Jan Gomola

Wszystko zaczęło się w 1959 roku, kiedy to młody Gomola zadebiutował w drużynie Kuźni Ustroń. Właśnie w tym zespole zagrał swój pierwszy mecz przeciwko Walcowni Czechowice. Już w 1964 roku, po znakomitym występie w spotkaniu Kuźni Ustroń z reprezentacją Śląska juniorów, zwrócił na siebie uwagę działaczy sportowych, co otworzyło mu drzwi do większej kariery. Wkrótce przeniósł się najpierw do Unii Racibórz, a następnie do Górnika Zabrze, gdzie błyszczał swoimi umiejętnościami.

We wrześniu 1965 roku, po meczowym triumfie Górnika nad Austriackim LASK Linz, który zakończył się wynikiem 3:1, Gomola został powołany do reprezentacji olimpijskiej. Jego debiut w drużynie narodowej miał miejsce w spotkaniu z Czechosłowacją. W 1966 roku zagrał po raz pierwszy w meczu reprezentacji seniorów, konfrontując się ze Szwecją we Wrocławiu. Niestety, w 1971 roku, podczas zgrupowania przed meczem z RFN, lekarz kadry odkrył u niego pęknięcie kręgu szyjnego, co spowodowało przerwę w karierze. Po rehabilitacji powrócił do gry, ale trener Kazimierz Górski zrezygnował z jego udziału w Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w 1972 roku, obawiając się o jego zdrowie.

Pomimo tej przeszkody, w 1974 roku, będąc pierwszym polskim piłkarzem, który podpisał kontrakt zagraniczny, Gomola podjął decyzję o wyjeździe do Meksyku, gdzie kontynuował swoją karierę aż do 1978 roku. Po powrocie do Polski zajął się pracą trenerską, a w latach osiemdziesiątych pełnił funkcję trenera bramkarzy w Beskidzie Skoczów. Ponadto, był również trenerem w klubie Morcinek Kaczyce oraz w Piaście Cieszyn.

W ciągu swojej kariery z Górnikiem Zabrze zagrał 157 meczów, z czego aż 117 w ekstraklasie, 18 spotkań o Puchar Polski na szczeblu centralnym, 17 w Pucharze Europy oraz 5 w Pucharze Intertoto. W reprezentacji Polski wystąpił 7 razy. Za czasów swojej sportowej przygody rywalizował o pozycję podstawowego bramkarza zarówno w Górniku, jak i reprezentacji narodowej z Hubertem Kostką, co świadczy o jego niezaprzeczalnym talencie i umiejętności.